Związek Polskich
Twórców Sztuki
MMXIX

Mój dom, wszystkie jego zakamarki
widzą we mnie intruza,
który przesiaduje długo w nocy,
spać nie daje dostojnej baszcie.
Czasem drzwi się otwierają
chrapliwym echem,
kroki dudnią po schodach ,
bukszpanu zapach w nozdrza się wciska.
Wchodzą ci którzy odeszli- moi Rodzice
imitacja Ich życia podsyca strach.
Chowam się w kącie z paczką chusteczek,
w szklanych oczach baraszkują cienie.
Sędziwe komody skrzypią jakby ktoś w nich się rozpychał ,
wśród listów, korespondencji, fotografii.
Przyjaciele którzy mnie odwiedzają cenią sobie klimat
starego domu
z fosą trzymającą go w objęciach,
lasem świerkowym,
kieratem na emeryturze-
dawnym żelaznym sadystą umęczonych koni.
Potem już sami się kręcą
winem czerwonym krew przetaczając ,
skorzy do gładkich opowieści.
Wychodzą pozostawiając postrzępione szaty bliźnich,
swoje szanują.
W baszcie pozostają puste butelki
nie opowiedziane.
Krzepną moje myśli w ciszy starych murów ,
długo nie wypuszczam ich z głowy
malując obrazki strażnikom cudzych spraw. .
Przyjaciołom